Τους χρωματισμούς επιφανειών των ξύλινων οικοδομικών στοιχείων (ξύλινα κουφώματα, εντοιχισμένα έπιπλα, ξύλινοι διαχωριστικοί τοίχοι, ξύλινες ψευδοροφές) τους χωρίζουμε σε:

 - κοινούς ελαιοχρωματισμούς,

- σπατουλαριστούς ελαιοχρωματισμούς,

- σπατουλαριστούς χρωματισμούς με ριπολίνη.

 α) Κοινοί ελαιοχρωματισμοί

 Η εργασία ακολουθεί την παρακάτω πορεία :

- Καθαρίζεται με προσοχή η επιφάνεια του ξύλου από διάφορα υλικά που τυχόν έχουν παραμείνει επάνω της κατά τα διάφορα στάδια της δομήσεως.

- Επαλείφεται η καθαρή και ξερή επιφάνεια με μίγμα λινέλαιο με μικρή ποσότητα στεγνωτικού και τσίγκου (αστάρωμα).

- Αφού στεγνώσει το αστάρωμα επακολουθεί  επεξεργασία της επιφάνειας του ξύλου. Δηλαδή αφαιρούνται τυχόν ίνες του ξύλου που εξέχουν (σκλήθρες), τυχόν αποφλοιώσεις, κλπ. Κατά άλλη μέθοδο οι κεφαλές των ρόζων καίγονται τοπικά. Πολλοί το δημιουργούμενο βαθούλωμα δε το αλείφουν με γομαλάκα, αλλά το συμπληρώνουν με ζύμη στόκου. Η μέθοδος αυτή δεν είναι τόσο καλή όσο η πρώτη.

- Τρίβεται με γυαλόχαρτο Νο 3 και καθαρίζεται καλά η επιφάνεια. Επακολουθεί η πλήρωση κάθε κενού (βαθουλώματος, αρμού ή σκισμής) με ζύμη στόκου (στόκος με λινέλαιο, μικρή ποσότητα τσίγκου και λίγη στεγνωτικό). Η εργασία αυτή λέγεται στοκάρισμα. Η ζύμη του στόκου πρέπει να είναι στεγνή (όχι πολτώδης).

- Αφού ο στόκος ξεραθεί καλά, επακολουθεί πάλι τριβή με γυαλόχαρτο Νο 3.

- Μετά την προπαρασκευή που περιγράψαμε καθαρίζεται καλά με ειδική ψήκτρα η επιφάνεια και γίνεται η πρώτη στρώση ελαιοχρώματος.

- Μετά την ξήρανση της πρώτης στρώσεως επακολουθεί πάλι τριβή με λεπτόκοκκο γυαλόχαρτο Νο 1.

- Κατόπιν επακολουθεί η δεύτερη και τελευταία στρώση με ελαιόχρωμα.

 β) Σπατουλαριστοί ελαιοχρωματισμοί

 Η σειρά των εργασιών μέχρι και την τριβή με γυαλόχαρτο Νο 3 της προηγούμενης παραγράφου είναι η ίδια.

Ακολουθεί το σπατουλάρισμα με υλικό που αποτελείται από μίγμα λευκού του ψευδαργύρου (τσίγκο), λινελαίου, νεφτιού και στεγνωτικού. Στο μίγμα η ποσότητα του τσίγκου είναι το 40% ως το 50% του υλικού. Μεταξύ των δύο στρώσεων μεσολαβεί τριβή με γυαλόχαρτο, ψιλοστοκάρισμα και νέο αστάρωμα της πρώτης.

Επακολουθούν δύο ή τρεις στρώσεις ελαιοχρώματος με τελικό σουμάρισμα που γίνεται προσεκτικά από τον τεχνίτη με ελαφριά επαφή του σουμαδόρου στη νωπή τελική στρώση κατά καθέτους διευθύνσεις (σταυρωτά).

 γ) Σπατουλαριστοί χρωματισμοί με ριπολίνη

Στην περίπτωση αυτή μετά την τελική στρώση του σπατουλαρίσματος αντί για ελαιόχρωμα στρώνεται βελατούρα σε μια στρώση (καλύτερα δύο λεπτές) και γίνεται το τελικό χρωμάτισμα με ριπολίνη.

1. Απλοί ελαιοχρωματισμοί τοίχων

 Ο καθαρισμός και το τρίψιμο της επιφάνειας του τοίχου γίνεται όπως έχουμε αναφέρει στις προηγούμενες παραγράφους. Μετά τον καθαρισμό της η επιφάνεια επιστρώνεται με λινέλαιο που περιέχει μικρή ποσότητα στεγνωτικού (αστάρωμα). Μετά την τέλεια ξήρανση του ασταρώματος η επιφάνεια επιστρώνεται δύο φορές με ελαιόχρωμα. Όταν επιστρωθεί η τελική επιφάνεια και εφόσον ακόμη είναι νωπή, περνιέται με ειδική πλατιά ψήκτρα (πινέλο) με λεπτή τρίχα για την απάλειψη των γραμμών που αφήνει ο κοινός χρωστήρας.

 Η ψήκτρα αυτή λέγεται σουμαδόρος και η εργασία σουμάρισμα. Το σουμάρισμα πρέπει να γίνεται γενικά σε όλους τους ελαιοχρωματισμούς, για να έχουμε την όσο το δυνατό καλύτερη εμφάνιση.

 2. Σπατουλαριστοί ελαιοχρωματισμοί τοίχων

 Ο καθαρισμός, το τρίψιμο και το αστάρωμα γίνονται όπως στους απλούς ελαιοχρωματισμούς. Μετά την τέλεια ξήρανση του ασταρώματος ακολουθεί η πρώτη στρώση του σπατουλαρίσματος.

Το υλικό για το σπατουλάρισμα των τοίχων είναι μείγμα στόκου, λευκού του ψευδαργύρου (τσίγκο) ή λευκού του τιτανίου, λινελαίου, νεφτιού και στεγνωτικού. Οι ελαιοχρωματιστές λένε σέρτικο το υλικό που έχει περισσότερο τσίγκο παρά στόκο και περισσότερο νέφτι παρά λινέλαιο. Το σέρτικο αυτό υλικό το χρησιμοποιούμε για ειδικές βαφές.  Η διάστρωση του σπατουλαρίσματος καλό είναι να γίνεται σε δύο στρώσεις με ενδιάμεσο αστάρωμα. Μετά την ξήρανση του σπατουλαρίσματος ακολουθεί επεξεργασία της επιφάνειας με γυαλόχαρτο και μετά η πρώτη στρώση ελαιοχρώματος. Η πρώτη αυτή στρώση μας δείχνει όλες τις μικροανωμαλίες της επιφάνειας. Γι΄ αυτό γίνεται επιμελημένη εργασία ψιλοστοκαρίσματος και μετά την ξήρανση των μικροεπισκευών γενικό τρίψιμο με ψιλό γυαλόχαρτο. Επακολουθεί δεύτερη στρώση ελαιοχρώματος και μετά το στέγνωμά της, η τρίτη και τελική στρώση. Αφού τελειώσει η εργασία αυτή και πριν στεγνώσει η επιφάνεια ακολουθεί σουμάρισμα.

 3. Σπατουλαριστές επιχρώσεις τοίχων με ριπολίνη

 Σ΄ αυτή την περίπτωση η εργασία μέχρι και το σπατουλάρισμα είναι η ίδια με την προηγούμενη. Μερικοί χρησιμοποιούν αστάρι ειδικό με προσθήκη στο λινέλαιο, εκτός από το στεγνωτικό και μικρή ποσότητα λευκού του ψευδαργύρου (τσίγκου) και ακόμα πιο μικρή ποσότητα νεφτιού. Το σπατουλάρισμα γίνεται με σέρτικο υλικό. Μετά το γυαλοχαρτάρισμα του σπατουλαρίσματος στρώνεται μια ειδικού χρώματος στρώση (βελατούρα). Η στρώση του υποστρώματος που θα υποδεχθεί τη ριπολίνη, γίνεται με αυτό το ειδικό χρώμα στο οποίο η πρόσφυση της ριπολίνης είναι μεγαλύτερη παρά σε οποιοδήποτε άλλο χρώμα. Η πρώτη στρώση της βελατούρας θα μας φανερώσει όλες τις μικροατέλειες της επιφάνειας. Φυσικά όπως είδαμε, θα επακολουθήσουν μικροδιορθώσεις (μερεμέτια) με ψιλοστοκάρισμα. Σε επιμελημένη όμως εργασία αντί για τοπικό ψιλοστοκάρισμα γίνεται σπατουλάρισμα των περιοχών που έγιναν τα μερεμέτια με λεπτότατη στρώση σέρτικου υλικού. Επακολουθεί τρίψιμο με γυαλόχαρτο. Ύστερα από αυτή την εργασία έχουμε επιφάνεια με άριστη επιπεδότητα και λείανση. Επακολουθεί δεύτερη στρώση βελατούρας και μετά το στέγνωμά της η τελική στρώση με γυαλιστερή ή ματ ριπολίνη.

Τα χρώματα αυτά βρίσκονται στο εμπόριο με τη γενική ονομασία "τύπου Relief" (Relief στη γαλλική γλώσσα σημαίνει: ανάγλυφο). 

Προηγείται και εδώ πλήρης καθαρισμός της επιφάνειας. Στην καθαρή και στεγνή επιφάνεια περνιέται πρώτα αντί για αστάρι ή λινέλαιο μια πρώτη στρώση από χρώμα του τύπου αυτού πολύ αραιό (αραιώνεται με νερό). Κατόπιν, αφού στεγνώσει η προηγούμενη στρώση περνιούνται δύο στρώσεις από το χρώμα αυτό.

Η χρωματισμένη επιφάνεια δεν είναι λεία αλλά σαγρέ. Τα χρώματα αυτά, αν και ο χρόνος εφαρμογής τους είναι λίγος, έχουν δώσει λαμπρά αποτελέσματα.

Έχουν όμως το μειονέκτημα ότι δεν πρέπει να αναμειγνύονται (δεν επιτυγχάνουν στο ανακάτεμα) και έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να χρωματίζουμε με τις αποχρώσεις των χρωμάτων όπως μας τα δίνει η βιομηχανία. Επειδή όμως από τη βιομηχανία παράγεται μεγάλη ποικιλία αποχρώσεων το μειονέκτημα αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία.