α) Κοινοί ελαιοχρωματισμοί

Βασικό μειονέκτημα των μεταλλικών κατασκευών από δομικό χάλυβα είναι η οξείδωσή τους.

Απαραίτητο λοιπόν είναι πριν από την ελαιοβαφή να προηγηθεί μια επίχρωση προστατευτική κατά της οξειδώσεως (αντισκωριακή).

Το πιο συνηθισμένο αντισκωριακό χρωστικό υλικό είναι αυτό που γίνεται με βάση το μίνιο (επιτεταρτοξείδιο του μολύβδου) και έχει την εξής σύνθεση :

Λινέλαιο            40,0%

Νέφτι                  9,5%

Στεγνωτικό        0,5%

Μίνιο                50,0%

Πριν το μέταλλο βαφεί πρέπει η επιφάνεια να καθαριστεί προσεκτικά από τις σκουριές και από τυχόν άλλες ύλες που έχουν επικαθήσει κατά τη δόμηση. Το καθάρισμα γίνεται με ειδική συρμάτινη ψήκτρα και με σμυριδόπανο.

Περνιέται κατόπιν μια ή καλύτερα δύο στρώσεις αντισκωριακού υλικού με το χρωστήρα. Η εργασία πρέπει να γίνει προσεκτικά ώστε να καλυφθεί τέλεια η μεταλλική επιφάνεια.

Μετά το στέγνωμα της αντισκωριακής στρώσεως επακολουθούν δύο ή τρεις στρώσεις ελαιοχρώματος. 

β) Σπατουλαριστοί ελαιοχρωματισμοί

Όταν πρόκειται για δομικά μεταλλικά στοιχεία από δομικό χάλυβα με μεγάλες επιφάνειες, όπως οι στραντζαριστές πόρτες ανελκυστήρων, οι πόρτες θησαυροφυλακίων ή χώρων πυρασφάλειας καλό είναι μετά την επίχρωση του αντισκωριακού υλικού να γίνεται σπατουλάρισμα της επιφάνειας για εξίσωση τυχόν μικροανωμαλιών και δημιουργία λείας και επίπεδης επιφάνειας. Το σπατουλάρισμα γίνεται με ειδικό υλικό για μεταλλικές κατασκευές σε δύο στρώσεις.

Μετά την ξήρανση του σπατουλαρίσματος η επιφάνεια τρίβεται με ψιλό σμυριδόπανο με σύγχρονη διαβροχή με νερό. Την επιφάνεια αυτή μπορούμε να τη βάψουμε με ελαιόχρωμα ή με ριπολίνη ή με ειδικά βερνικοχρώματα για μεταλλικές επιφάνειες τύπου ντούκο, ντουλούξ, κλπ. Αυτά τα χρώματα συνήθως επιστρώνονται με ψεκαστήρα (πιστόλι βαφέα). 

Παρατηρήσεις

 α) Γενικά οι ελαιοχρωματισμοί, κυρίως οι σπατουλαριστοί, και οι χρωματισμοί με βερνικοχρώματα (ριπολίνες, ντούκο, κλπ.) πρέπει να γίνονται σε χώρο απαλλαγμένο τελείως από σκόνη.

β) Δεν πρέπει να επισπεύδουμε την εργασία ελαιοχρωματισμού, αλλά να εξαντλούμε τα χρονικά περιθώρια που χρειάζεται να στεγνώσει η κάθε στρώση. Πολλοί για να μικρύνουν αυτά τα περιθώρια αυξάνουν τις αναλογίες στεγνωτικού, αλλά αυτό τελικά αποβαίνει σε βάρος της ποιότητας της όλης εργασίας.

γ) Πρέπει να προσέχουμε τις μη φανερές επιφάνειες των κουφωμάτων, δηλαδή της επιφάνειες που έρχονται σε επαφή με τις τοιχοδομές. Αυτές πριν τοποθετηθούν τα κουφώματα στις θέσεις τους, πρέπει να ασταρώνονται και να περνιούνται ένα χέρι με απλό ελαιόχρωμα (ξύλινα κουφώματα) ή να επιστρώνονται με αντισκωριακή βαφή (μεταλλικά κουφώματα).

δ) Τα σπατουλαρίσματα των τοίχων γίνονται καλύτερα σε δύο στρώσεις και πάντοτε με ενδιάμεσο αστάρωμα (λινέλαιο με λίγο στεγνωτικό).

ε) Τα στρώματα προπαρασκευής στα κοινά ελαιοχρώματα και τις ριπολίνες (βελατούρα) τρίβονται με γυαλόχαρτο, ενώ στα βερνικοχρώματα με σμυριδόπανο και ελαφριά διαβροχή με νερό.