(α) Σωστό, ίσως, ότι τα περισσότερα των ακινήτων  εν Ελλάδι(όχι ΟΛΑ όμως) έχουν αποκτηθή από αδήλωτα εισοδήματα. Μήπως τότε ένα διευρυμένο «πόθεν έσχες» θα ήταν η δέουσα & δικαία λύση;

(β) Στις «υποχρεώσεις του κράτους» περιλαμβάνεται η συνεχής μισθοδοσία περίπου 500,000 ραθύμων & υπεραρίθμων (του διευρυμένου δημοσίου τομέως), η επιδότηση του ταμείου της ΔΕΗ, ΜΚΟ κ.α.; Μήπως, αντιθέτως, η υπερφορολόγηση ακινήτων εκφράζει την απόφασι (sic) του πολιτικού συστήματος να διατηρήσει την πελατειακή του βάσι πάση θυσία;

(γ) Μια που λέτε ότι ο «κεκτημένος πλούτος» πρέπει να φορολογείται, γιατί τότε να μη φορολογείται και το κεφάλαιο των καταθέσεων – όχι μόνο οι τόκοι -, αλλά να φορολογείται ειδικά η μετατροπή καταθέσεων σε τούβλα;

(δ) Οι φόροι επί ακινήτων πληρώνονται από τα τούβλα ή από εισόδημα; Τότε ας φορολογηθεί το εισόδημα, αν υπάρχει – ή όχι;

(ε) Η θεωρία ότι μεγάλη ακίνητη περιουσία σημαίνει μεγάλο εισόδημα είναι έωλη – απλά, δεν ισχύει (πλην εξαιρέσεων), ιδίως σε καταστάσεις ως η σημερινή.

(στ) Η υπερφορολόγηση ακινήτων, ιδίως δε η δήμευση ακινήτων (λόγω δυσβαστάκτων φόρων) ή ο εξαναγκασμός σε πώλησι σε «σκοτωμένες» τιμές, σε τι βοηθούν την οικονομία; Απεναντίας την υπονομεύουν, καθώς συνεπάγονται αποθάρρυνσι επενδύσεων, καθίζησι της κτηματαγοράς, περαιτέρω απομείωσι των ήδη τσεκουρωμένων χαρτοφυλακίων τραπεζών, ασφαλ. εταιρειών & ασφαλ. ταμείων.

(ζ) Επίσης υπονομεύουν την διαδικασία συγκροτήσεως & αναπαραγωγής της μεσαίας τάξεως (καθώς κυρίως υπερπλούσιοι θα δύνανται να είναι πιά ιδιοκτήτες), πράγμα που κάθε κοινωνία το πληρώνει ακριβά ή και καταστροφικά σε βάθος χρόνου.

(η) Η κατάσχεση ακινήτου, ιδίως πρώτης κατοικίας, λόγω αδυναμίας πληρωμής σχετικού φόρου σημαίνει κατακόρυφη πτώση επιπέδου ζωής & προοπτικών του συγκεκριμένου ιδιοκτήτη, που είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ το όποιο όφελος ενδεχομένως θα διαχυθεί σε συλλογικό επίπεδο. Επιπλέον και σαφώς το μήνυμα τότε προς τον πληθυσμό είναι: μη ξαναεπενδύσετε σε ακίνητα και εν γένει μη ξαναπροσπαθήσετε να κάνετε περιουσία ή να γίνετε ΄νοικοκύρηδες στην ζωή σας.

(θ) Πας φόρος μειώνει την οικονομική δραστηριότητα. Στις συγκεκριμένες ιδίως συνθήκες η μείωση στον κλάδο της οικοδομής και σε συμπληρωματικούς κλάδους είναι τεραστία, ούσα απ’ τους κυρίους λόγους μειώσεως του ΑΕΠ, ενώ βεβαίως λειτουργεί ως αντικίνητρο για επενδύσεις.  Ετσι, η τοιαύτη φορολόγηση υπονομεύει τις όποιες προοπτικές οικονομικής αναπτύξεως, ενώ στερεί από μάζες ανθρώπων (ακόμη και της «μεσαίας τάξεως», με ακίνητα άνω των 50 ή 100 χιλ. ευρώ) το τελευταίο αποκούμπι, που θα είχαν ακόμη και όντες, ενδεχομένως, άνεργοι.

(ι) Ενας ακόμη λόγος απορρίψεως της φορολογήσεως περιουσίας (που είναι και ο μόνος, που δεν ισχύει στην Ελλάδα ακόμη) είναι ότι σε σύστημα, όπου δεν υπάρχει φοροδιαφυγή ή είναι ελαχίστη, συνιστά εκ νέου φορολόγησι ήδη φορολογηθέντων εισοδημάτων.  Εν ολίγοις η (υπερ)φορολόγηση ακινήτων (και περιουσίας εν γένει) συνιστά καταστροφική πολιτική, που, μακράν του να βοηθεί τα πλέον αδύναμα στρώματα, εξασφαλίζει ότι θα μείνουν για πάντα αδύναμα, καθώς παγιώνει την ύφεσι και μεγαλώνει την ανισότητα στην οικονομία και κοινωνία.

* Oικονομολόγος