Τα στελέχη του εγχώριου «μνημονιακού μπλοκ» είναι ευφάνταστα. Στην αρχή επέβαλαν «χαράτσι» για την πρώτη, τη δεύτερη, την εξοχική κατοικία. Και τώρα εξαγγέλλουν «χαράτσι» και για την... «τελευταία κατοικία». Με τη μόνη διαφορά ότι στην πρώτη περίπτωση το «χαράτσι» το πληρώνει ο ίδιος ο πολίτης, ενώ στη δεύτερη -καθώς ο υπόχρεος θα βρίσκεται «εις τας αιωνίους μονάς»- ο ασφαλιστικός του φορέας.

Μικρή η διαφορά. Μιλάμε για το πρόγραμμα «Αριάδνη» που εξήγγειλε η κυβέρνηση, σύμφωνα με το οποίο όλες οι μεταβολές στην προσωπική και οικογενειακή κατάσταση των πολιτών (γεννήσεις, γάμοι, σύμφωνα συμβίωσης, διαζύγια, θάνατοι) δεν θα δηλώνονται μόνο στα ληξιαρχεία των δήμων, αλλά σε τρίτους ελεύθερους επαγγελματίες (συμβολαιογράφους) με αμοιβή 50 ευρώ (!) για κάθε δήλωση, η οποία, σε περίπτωση γνωστοποίησης θανάτου, θα καλύπτεται εξ ολοκλήρου από τα ασφαλιστικά ταμεία -τα οποία καταρρέουν-, ενώ σε περίπτωση συμφώνου συμβίωσης δεν θα υπάρχει οικονομική επιβάρυνση. Οι μόνες περιπτώσεις για τις οποίες προβλέπεται επιβάρυνση του πολίτη είναι οι γνωστοποιήσεις γάμου και διαζυγίου.

Η δικαιολογία που ανερυθρίαστα προβάλλει η κυβέρνηση είναι ότι το κράτος «...θα αποκτήσει έναν μηχανισμό που θα υπηρετεί την κοινωνική δικαιοσύνη και δεν θα επιτρέπει τη γέννηση παραβατικών συμπεριφορών» των πολιτών απέναντι στα ασφαλιστικά ταμεία, καθώς «...το ανεπαρκές σύστημα μηχανογράφησης των ασφαλιστικών ταμείων και των ληξιαρχείων, σε συνδυασμό με την αδυναμία ηλεκτρονικής διασύνδεσης και ανταλλαγής πληροφοριών, καθιστούν το υπάρχον σύστημα αναποτελεσματικό δημιουργώντας έτσι πρόσφορο έδαφος για ανεξέλεγκτα φαινόμενα παραβατικότητας στην κοινωνική ασφάλιση...» εννοώντας ότι μερίδα πολιτών αποκρύπτει τέτοιες μεταβολές από τα ασφαλιστικά ταμεία για να εξακολουθεί να προσπορίζεται οικονομικά οφέλη.

Τα ευφάνταστα αυτά κυβερνητικά στελέχη αποκρύπτουν από την κοινή γνώμη τα εξής:

Α. Μόλις πριν από τρία χρόνια -το 2009- το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης χρηματοδότησε με 42 εκατ. ευρώ (!) την εταιρία «Κοινωνία της Πληροφορίας Α.Ε.» ώστε να δημιουργήσει υποδομή Εθνικού Ληξιαρχείου, δηλαδή ένα σύγχρονο και τεχνολογικά προηγμένο ληξιαρχείο όπου «θα καταγράφονται, θα μεταβάλλονται και θα παρακολουθούνται με σύγχρονο και συστηματικό τρόπο όλες οι νέες ληξιαρχικές πράξεις που δηλώνονται στα τοπικά ληξιαρχεία, καθώς και η πλειοψηφία των υφιστάμενων ληξιαρχικών πράξεων των ληξιαρχείων της χώρας» με στόχο τη δημιουργία ενός ενιαίου Μητρώου Πολιτών το οποίο θα αποτελούσε τη βάση (εδώ είναι το ωραίο) για περαιτέρω αξιοποίησή του από φορείς της Δημόσιας Διοίκησης -άρα και τα ασφαλιστικά ταμεία- γιατί θα έδιναν στους φορείς αυτούς τη δυνατότητα της «διαλειτουργικότητας»!

Β. Η μεταβολή της προσωπικής και οικογενειακής κατάστασης των πολιτών αφενός αφορά τους ίδιους ατομικά, αφετέρου όμως αφορά τη δημόσια τάξη και το δημόσιο συμφέρον και δεν μπορεί να εκχωρείται στο σύνολό της, ή μερικώς, με αμοιβή ή χωρίς, σε τρίτους ιδιώτες, καθώς το τελευταίο συνιστά ιδιωτικοποίηση τμήματος της κρατικής λειτουργίας, πολύ περισσότερο που το κόστος αυτό μετακυλίεται στις πλάτες των πολιτών ή των ασφαλιστικών ταμείων. Άλλωστε τα ληξιαρχικά γεγονότα που καταχωρούνται στα ειδικά βιβλία, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, τα βεβαιώνουν τα δικαστήρια της χώρας και δεν μπορούν να μεταβληθούν με τη βούληση των ιδιωτών.

Γ. Το συνολικό αυτό κόστος ανέρχεται, με πρόχειρους υπολογισμούς, σε 9.150.000 ευρώ τον χρόνο (110.000 θάνατοι, 60.000 γάμοι και 13.000 διαζύγια κατά μέσον όρο). Ειδικότερα, τα ασφαλιστικά ταμεία -που τελούν υπό κατάρρευση- θα επιβαρύνονται με (50Χ110.000=) 5,5 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο!

Είναι αδιάφορο πολιτικά σε ποιον επαγγελματικό κλάδο ανατίθενται σήμερα αυτά τα καθήκοντα. Εκείνο που έχει πολιτική σημασία είναι -τη στιγμή που πριν από τρία χρόνια το κράτος είχε διαθέσει 42 εκατ. ευρώ για τον εκσυγχρονισμό, την ηλεκτρονική διασύνδεση και τη «διαλειτουργικότητα των ληξιαρχείων σε εθνικό επίπεδο- ότι αφενός ιδιωτικοποιείται -έστω μερικώς- μια δημόσια κρατική λειτουργία και αφετέρου το κόστος αυτής της ιδιωτικοποίησης (9,15 εκατ. ευρώ τον χρόνο κατά μέσον όρο) μετακυλίεται στους ώμους των πολιτών και των ασφαλιστικών ταμείων.

Και αυτό συνιστά πολιτικό σκάνδαλο, το οποίο δεν πρέπει να ανεχθούμε!

* Ο Μανόλης Λαμτζίδης είναι δικηγόρος, μέλος του Δ.Σ. και πρ. πρόεδρος του ΔΣΘ

Η Αυγη